Περίληψη: Η παρούσα ερευνητική διερευνά τη σχέση ανάμεσα στο παιχνίδι και τον σχεδιασμό του χώρου, επιχειρώντας να κατανοήσει πώς οι παιγνιώδεις δομές και πρακτικές μπορούν να επηρεάσουν την αρχιτεκτονική σκέψη. Ξεκινώντας από μια εννοιολογική προσέγγιση του παιχνιδιού, καταγράφονται τα βασικά χαρακτηριστικά του και ο τρόπος με τον οποίο αυτό δημιουργεί νέες εμπειρίες, μεταμορφώνοντας τον χώρο από απλή γεωμετρία σε δυναμικό πεδίο δράσης. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται θεμελιώδη αρχιτεκτονικά αρχέτυπα τα οποία αναγνωρίζονται ως σταθερές μορφές που συνδέονται βαθιά με τη φαντασία και τη διάθεση για παιχνίδι. Η εργασία αντλεί παραδείγματα από διαφορετικούς τομείς, παιχνιδιών που φέρουν χωρικό χαρακτήρα και αρχιτεκτονήματα με παιγνιώδη χαρακτηριστικά, αναδεικνύοντας τις πολλαπλές δυνατότητες ενσωμάτωσης του παιχνιδιού στον σχεδιασμό. Μέσα από αυτήν τη σύνθεση, εξετάζεται πώς ο χρήστης μπορεί να μετατραπεί σε ενεργό παίκτη και ότι ο χώρος μπορεί να ενθαρρύνει τη συμμετοχή, την εξερεύνηση και τη δημιουργική φαντασία. Στο τελικό μέρος, η εργασία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το παιχνίδι δεν αποτελεί απλώς μέσο ψυχαγωγίας, αλλά έναν ουσιαστικό τρόπο ερμηνείας και διαμόρφωσης του χώρου. Υποστηρίζεται πως η ενσωμάτωσή του στον σχεδιασμό μπορεί να συμβάλει σε μια πιο βιωματική, ανθρώπινη και εμπνευσμένη αρχιτεκτονική.

Summarization: This research explores the relationship between play and spatial design, aiming to understand how playful structures and practices can influence architectural thinking. Starting from a conceptual approach to play, it identifies its core characteristics and examines how play generates new experiences, transforming space from mere geometry into a dynamic field of action. Subsequently, fundamental architectural archetypes are presented, recognized as stable forms deeply connected to imagination and the spirit of play. The study draws examples from various fields—games with spatial qualities and architectural works with playful features—highlighting the multiple possibilities for integrating play into design. Through this synthesis, research investigates how the user can become an active player and how space can encourage participation, exploration, and creative imagination. In its concluding part, the study argues that play is not merely a means of entertainment but a significant way of interpreting and shaping space. It maintains that integrating play into design can contribute to a more experiential, human-centered, and inspired Architecture.

Presented on: