Η περιοχή μεταξύ της Μαρίνας Λεμεσού και της δυτικής εκβολής του ποταμού Γαρύλλη δεν είναι ούτε προάστιο ούτε πόλη. Αναγνωρίζεται ως υποπροϊόν ενός συνόλου αστικών φαινομένων που διαδραματίστηκαν στα όριά της, αφήνοντάς την μια ενδιάμεση περιοχή σε αναμονή. Το αστικό αυτό “κατώφλι” μοιάζει με ένα αρχιπέλαγος, ένα κατακερματισμένο αστικό τοπίο σε ζώνες οι οποίες περιγράφουν μια αλληλουχία κενών-πλήρων, διάσπαρτων θραυσμάτων και μετέωρων τοπίων, ξένων προς τα αστικά συστήματα. Με την περιοχή να αποτελεί ένα κρίσιμο πεδίο για την αστική ανάπτυξη της δυτικής Λεμεσού σήμερα, η παρούσα διπλωματική εργασία επιχειρεί να αφηγηθεί μια νέα εκδοχή ένταξής της στην αστική πραγματικότητα. Η αφήγηση αυτή κατασκευάζεται μέσα από μια βασική χειρονομία μιας διαμήκους τομής στο μεγάλο αυτό “κατώφλι” ξεδιπλώνοντας μια μελέτη σχέσεων στο “ανάμεσα”. Αυτός ο νέος διαγώνιος άξονας προσεγγίζεται ως μια χωρική και ταυτόχρονα εννοιολογική βύθιση στα σωθικά της περιοχής και εξετάζει ζητήματα της ιδιόμορφης κυπριακής αστικότητας. Πάνω του, αρθρώνονται ένα σύνολο στρατηγικών ενεργοποίησης του “κατωφλιού” οι οποίες διαπλέκονται είτε με τις προγραμματικές του ζώνες είτε με τις μεγάλες του παύσεις. Η μελέτη εστιάζει στις “νησίδες” αστικότητας που συνθέτονται άλλοτε ως συστήματα υπέρθεσης και άλλοτε ως πορώδεις υποδομές και αποτελούν ανοιχτές διαδικασίες για την πόλη. Η βύθιση επομένως προτείνει μια νέα θεώρηση για το αστικό αυτό αρχιπέλαγος που συγκροτείται από νέα και παλιά “νησιά” τα οποία διαμορφώνουν εκ νέου σχέσεις γειτνίασης, διαπλοκής, διαφοροποίησης, επαναπροσδιορίζοντας και μετασχηματίζοντας την περιοχή μελέτης.