1926/1305 yılında İsfehan’da dünyaya gelen Siyâveş-i Kisrâyî, Tahran Üniversitesi Hukuk ve Siyasi Bilimler Fakültesinden mezun olmuştur. Şiir söylemeye gençlik yıllarında başlayan Kisrâyî, modern İran şiirinin babası olarak anılan Nîmâ Yûşîc’in öğrencilerinden olmuş ve ona bağlılığı ile tanınmıştır. Şiirin yanında siyasetle ilgilenmiş ve uzun yıllar Tûdeh Partisi’nde görev almıştır. İran’ın siyasi durumuna ve toplumun sıkıntılarına tanıklık eden şair, duygulu ve etkili bir dille yazdığı şiirlerini propaganda aracı olarak kullanmış ve topluma kederden uzak, sevinç dolu bir gelecek inancını yaymayı amaç edinmiştir. Bu sebeple Kisrâyî, şiirlerinde umut içerikli mazmunlara yer vermiş ve şiir yoluyla halka sürekli mutlu ve güzel günleri müjdelemiştir. Şair, Âreş-i Kemângîr (Okçu Âreş) adlı şiirinde mitolojiye dayanan hamasi manzumeleri modern şiir tarzında söyleyerek okuyucuya efsanevî bir figür sunmuş ve eserinde ümit dolu ifadelere geniş yer vermiştir. Yine Pes Ez Men Şairî Âyed (Benden Sonra Bir Şair Gelecek) başlıklı şiirinde gözyaşı ve hasretin sona ereceğini dile getiren şair, umut içerikli şiirin başarılı örneğini vermiştir. Modern İran şiirinin yenilikçi şairleri arsında yer alan Kisrâyî, çalışmamızın konusu olan Ağaca Gazel adlı eserinde, şiirin başından sonuna kadar ağaç teması üzerinde durur. Şiirde ağaç semboliktir; ağaç, İran’ı ve onun halkını temsil eder. Şair, şiirin başlangıcında ağacın uzun oluşundan ve ihtişamından dolayı onu gören herkesi büyülediğinden bahseder. Ağacın uzunluğu ve ihtişamıyla İran’ın kadim geçmişine ve geleneğine işaret eder. Kisrâyî, şiirin devamında “Sen toprağın ruhuyla bin bir bağla, bağlanınca; korkma gök gürültüsünden, korkma şimşekten! Çünkü sen orada sabitsin, kalıcısın ey ağaç!” der. Şair burada kök salan ağacın toprakla bütünleşmesi gibi vatan bilincine sahip insanların birbirine bağlanarak her türlü tehlike ve tehdidi bertaraf edebileceklerine vurgu yapar. Şiirin sonunda “Başını kaldır, ey ürkek tıpkı ümidimiz gibi...” ifadesini kullanan şair yaşadığı döneme dikkat çekerek umudun filizlenip yeşermesi gibi ağacın başını dik tutarak dallarını daha yükseğe ulaşmasını söyler. Şair, yapayalnız ve kimsesiz sıfatlarıyla andığı ağaca “Sen bizimlesin” diye seslenerek şiirine son verir. Çalışmanın amacı Siyâveş-i Kisrâyî’nin Ağaca Gazel şiiri üzerinden şairin iç dünyasına dokunabilmek ve semboller aracılığıyla hayalinde kurduğu İran’ı yansıtabilmektir. Anahtar Kelimler: Siyâveş-i Kisrâyî, Ağaca Gazel, İran, modern şiir, umut A Look At The Ghazal Berayî Dıreht (Ghazal To The Tree) Poem Of Sıyâwesh-I Kıṣrâyî Born in Isfehan in 1926/1305, Siyâwesh-i Kisrâyî studied at the Faculty of Law and Political Sciences at Tehran University. Kisrâyî began writing poetry in his youth and became one of the students of Nîmâ Yûshîj, considered the father of modern Iranian poetry, and was known for his devotion to him. In addition to poetry, he was interested in politics and served in the Tûdeh Party for many years. The poet, who witnessed the political situation in Iran and the troubles of the society, used his poems, which he wrote in an emotional and effective language, as a propaganda tool and aimed to spread the belief in a future full of joy and away from sorrow. For this reason, Kisrâyî included symbols of hope in his poetry and constantly heralded happy and beautiful days to the people through poetry. In his poem entitled Âreş-i Kemângîr (Archer Âreş), the poet presented a mythical figure to the reader by singing the heroic verses based on mythology in the style of modern poetry and gave a wide space to expressions of hope in his work. Again, in his poem titled Pes Ez Men Şairî Âyed (A Poet Will Come After Me), the poet expresses that tears and longing will come to an end and gives a successful example of poetry with hope. Kisrâyî, one of the innovative poets of modern Iranian poetry, focuses on the theme of the tree from the beginning to the end of the poem in his Ghazal to the Tree, which is the subject of our study. In the poem, the tree is symbolic; it represents Iran and its people. At the beginning of the poem, the poet mentions that the tree mesmerizes everyone who sees it because of its height and splendor. The length and splendor of the tree points to Iran's ancient past and tradition. Kisrâyî continues the poem by saying, “When you are bound by a thousand and one ties with the spirit of the earth, do not be afraid of thunder, do not be afraid of lightning! For you are fixed and permanent there, O tree!” Here, the poet emphasizes that people with a sense of homeland can eliminate all kinds of dangers and threats by connecting to each other, just as the tree that takes root is integrated with the soil. At the end of the poem, the poet, who uses the expression “Raise your head, O timid, just like our hope...”, draws attention to the period he lived in and tells the tree to reach its branches higher by keeping its head upright, just like the sprouting and greening of hope. The poet ends his poem by calling the tree, which he refers to as lonely and forlorn, “You are with us”. The aim of the study is to touch the poet's inner world through Siyâwesh-i Kisrâyî's poem Ghazelle to the Tree and to reflect the Iran he imagines through symbols. Keywords: Siyâwesh-i Kisrâyî, Ghazelle to the Tree, Iran, modern poetry, hope