Autorka przedstawia propozycję typologii metod terapii dyslalii, biorąc pod uwagę różne kryteria. Swoistym tłem dla podjętych rozważań jest formuła Evidence-Based Practice (w wolnym tłumaczeniu „praktyka oparta na dowodach”). W takim kontekście autorka porównuje metody terapii tradycyjnej i terapii strategicznej. Analizy pokazują, że są to dwa odmienne modele terapii, chociaż można odnaleźć pewne wspólne wątki, np. pracę nad automatyzacją ćwiczonej głoski w mowie codziennej pacjenta. Warto zaznaczyć, że terapię strategiczną autorka utożsamia ze Strategiczną metodą usprawniania realizacji fonemów SMURF