Το 1830, μετά από πολύχρονο επαναστατικό αγώνα των Ελλήνων και με την παρέμβαση των μεγάλων Δυνάμεων εγκαθιδρύθηκε το ελεύθερο ελληνικό Κράτος, το οποίο δυο χρόνια αργότερα νομιμοποιήθηκε ως ανεξάρτητο Κράτος με κληρονομική μοναρχία και Βασιλιά του τον Βαυαρό Όθωνα Α’. Μέσα στις προτεραιότητες, αρχικά της Αντιβασιλείας και κατόπιν του ενήλικου Όθωνα, για την οργάνωση του νεοσύστατου Κράτους, ήταν και η ίδρυση ελληνικού Πανεπιστημίου που πραγματώθηκε στις 5 Μαΐου 1837. Η ίδρυση Πανεπιστημίου στηρίχθηκε σε οράματα που υπήρχαν και σε προσπάθειες που είχαν γίνει ήδη από τα χρόνια της Επανάστασης, ιδίως όμως μετά τον τερματισμό της. Τις επόμενες δεκαετίες και μέχρι το 1911, ακολούθησαν τεράστιας σημασίας ιστορικά γεγονότα στην Ελλάδα, τα οποία διαμόρφωσαν τη μορφή του πολιτεύματος, την έκταση αλλά και την οργάνωση του Κράτους στους τομείς της πολιτικής, της Διοίκησης, της οικονομίας, των υποδομών και επέδρασαν σημαντικά στην άνθηση των τεχνών και των γραμμάτων. Σε όλη αυτή την περίοδο, παράλληλα με την πολύπλευρη ανάπτυξη του Κράτους, το Πανεπιστήμιο εξελισσόταν σταδιακά και ανάλογα με το ιστορικό συγκείμενο της εποχής (Οθώνειο, Εθνικό, Εθνικό-Καποδιστριακό). Έτσι από ένα εκπαιδευτικό «πείραμα», το Πανεπιστήμιο κατέληξε να γίνει ένας εθνικής σημασίας θεσμός και να αποκτήσει βαθιές ρίζες μέσα στην ελληνική κοινωνία και Πολιτεία. Αναπόσπαστο μέρος του οργανισμού του Πανεπιστημίου από την ίδρυσή του αποτέλεσε το διοικητικό προσωπικό, οι διοικητικές του υπηρεσίες. Αρχικά με υποτυπώδη οργάνωση, αργότερα, το 1864, με άτυπη και τέλος το 1911 με τη θεσμοθέτηση Οργανισμού λειτουργίας τους, οι διοικητικές υπηρεσίες ήταν παρούσες και απαραίτητες για τη λειτουργία του Πανεπιστημίου. Με την πάροδο των χρόνων οι υπάλληλοι, ανώτεροι και βοηθητικό προσωπικό, μεγάλωναν σε αριθμό, ασκούσαν ολοένα περισσότερες αρμοδιότητες και καθότι αυξανόταν η διοικητική ύλη, αποκτούσαν όλο και περισσότερους ρόλους στις υπηρεσίες του Ιδρύματος. Ο Γραμματέας του Πανεπιστημίου, επικεφαλής των διοικητικών υπηρεσιών και σύνδεσμός τους με τις πρυτανικές αρχές, αποτελεί την κορυφή της διοικητικής πυραμίδας και είναι αυτός που ανάλογα με την προσωπικότητα και τις ικανότητές του προσδίδει θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην παρουσία των υπηρεσιών εν γένει. Η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του Πανεπιστημίου ως εκπαιδευτικού Ιδρύματος χαρακτηρίζει και τη σύσταση των διοικητικών υπηρεσιών του και τις διαφοροποιεί από το λοιπό Δημόσιο: Σημαντικά μεγάλος αριθμός των εργαζομένων στο Ίδρυμα προέρχονται από το εσωτερικό του (φοιτητές, διδάκτορες, Υφηγητές) και το υπηρετούν έχοντας αυξημένο το αίσθημα του «συνανήκειν» στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Μέχρι την ύπαρξη του Οργανισμού του 1911, η σχέση ανάμεσα στις υπηρεσίες και την εκτελεστική εξουσία ήταν πολύ στενή, όπως άλλωστε συνέβαινε και με το διδακτικό προσωπικό. Ο διορισμός των υπαλλήλων με αποφάσεις αρχικά του Βασιλιά και αργότερα του Υπουργού Παιδείας και η έλλειψη προσοντολογίου μάλλον οδηγεί τις περισσότερες φορές σε προσλήψεις «ημετέρων», προσωπικών ή πολιτικών φίλων και γνωστών.

In 1830, after a long-lasting revolutionary struggle and the intervention of the Great Powers, the free Greek State was established and two years later it was legitimized as an independent sovereign state with an inheritance monarchy and a Bavarian Prince as a king: Othon A’ of Greece. In order to organize the newly formed state, among the priorities of the regency council at first and of Othon himself upon reaching his majority, was the founding of a Greek University, which was eventually accomplished in May 5th 1837. The establishment of a University was based on prior visions and on efforts that had been made since the Revolution, but especially after its end. For the next decades until 1911, historical events of great importance in Greece formed the system of government, the geographical extent of the country and the coordination of the state in the fields of politics, administration, economy and infrastructure and significantly influenced the flourishing of arts and letters. During this period, allongside with the multirateral development of the State, the University was gradually evolving according to the historical conditions (Othoneion, National, National-Kapodistrian). Eventually, although it started as an educational experiment, the University became an institution of national importance and was established in the Greek society and State. An integral part of the University organization since its establishment, was the administrative staff and its services. Initially with a rudimentary operation, in 1864 with an informal one and in 1911 with the institutionalization of the operating Regulation, the administrative services became present and necessary for the University. Over the years, clerks of higher rank and assistant staff increased in numbers and as the administrative content also increased, they were charged with more responsibilities. The University Secretary, head of the administration and the link to the Rector’s office, is the top on the administrative pyramid. His personality and abilities are of great importance as he holds a major role that determines the proper function of the administrative services and their positive or negative impact. The University, as an educational institution, has a specific nature, a particularity, which also characterizes the establishment of its administrative services and differentiates them from the rest of the public sector. A significant number of employees in the institution emerge from within (students, PhDs, assistant professors) and provide their services with an increased sense of co-belonging in the university community. Until the existence of the 1911 operating Regulation, the administrative services as well as the teaching staff and the executive authority were very close. The appointment of employees, initially by decrees of the King and later of the Minister of Education, and the lack of specific required qualifications, most often led to the recruitment of personal or political friends and acquaintances.