Στην παρούσα διατριβή εξετάζεται η διδασκαλία του Σωκράτη μέσα από το πρίσμα του δράματος και της φιλοσοφίας. Ο Σωκράτης αποτελεί την ιδανική περίπτωση στοχαστή όπου η έλλειψη γραπτού λόγου καθώς και η επιρροή που άσκησε επάνω σε πολλούς συγγραφείς και σχολές, τον κατατάσσουν σε ένα ερευνητικό πεδίο που δεν περιορίζεται μόνο σε μια επιστήμη. Το θέατρο και η φιλοσοφία ως αντιμαχόμενες πλευρές της ανθρώπινης έκφρασης κατά την περίοδο της αρχαιότητας βρίσκουν κοινό έδαφος στην περίπτωση του αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο τις δυνατότητες που ενέχουν ως προς συνεργασία. Ο δραματικός Σωκράτης δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά στο σήμερα έχοντας όμως την αφετηρία του στην φιλοσοφική διδασκαλία της αρχαιότητας. Σύγχρονοι μελετητές παρατηρούν την διαχρονικότητα του επαναφέροντας το σωκρατικό “γνῶθι σαὐτόν” στο προσκήνιο της ερευνητικής δραστηριότητας.

In this thesis, Socrates is examined through the prism of drama and philosophy. Socrates constitutes the ideal case of thinker whose lack of written word and crucial influence upon many writers and schools of thought, places him in a limitless research field that cannot be determined from only one science. Drama and philosophy as conflicting sides of human expression during ancient times can find common ground in the case of Socrates and reintroduce their ability for collaboration between them. Dramatic Socrates can operate artistically today though having its starting point in the ancient philosophical teaching. Modern scholars observe his timelessness regarding philosophy and put his famous words “γνῶθι σαὐτόν” back in the foreground of the research activity.