• Research dataclose
• Other research productsclose
• Open Access close
• TR close
• Ege University Institutional Repository close

[Özet Yok]

The putty, Mesir, a blend of 41 spices was first introduced in XVIth century AC during the Ottoman reign. Merkez Efendi, a learned man in herbal medicine blended Mesir for Süleyman the Magnificent's ailing mother, Hafsa Sultan. Mesir was believed to cure the ill. Such putties are sustained in Babylonian, Sumerian, Egyptian, Hitite, Urartu, Asurian, Lydian, Phrigian, Persian, Ionian, Roman, Hun Turc, Seljuk, and Ottoman cultures and are enriched by Chinese and Indian wisdom. In previous studies, ash, humidity,-pH, and the volatile elements of Mesir had been investigated. However, taking into consideration that the clinical properties of trace elements in the blend coinside well with the claimed traditional actions of Mesir, the essential elements zinc, copper, iron, boron and manganese content of the putty were assessed on an atomic absorption spectrophotometer and were found 0.1, 0.07, 0.95, 1.15, and 0.74 mg/100 g, respectively. Zinc deficiency is in¬vestigated as %27 in the community and even more in some regions and zinc supplemented bread is found to be efficient (8). Like zinc supplemented bread, Mesir could perhaps not only be a festival speciality, it could as well be marketed for its trace element content and for mass supplementation of zinc. Kanuni Sultan Süleyman'ın annesi Hafsa Sultanın kurduğu külliyenin yöneticiliğine atanan Merkez Efendi'nin o sıralarda hastalanan Hafsa Sultanı 41 baharattan hazırladığı bir macun, Mesir ile iyileştirdiği rivayet edilir. Benzer macunlara Babil, Sümer, Mısır, Hitit, Urartu, Asur, Lidya, Frikya, Iran, İyon, Roma, Hun Türk, Selçuk ve Osmanlı kültürlerinde rastlanmak¬tadır. Ayrıca Çin ve Hint uygulamaları da benzer macunun yapımına etkili olmuştur. Önceden yapılan çalışmalarla mesirde bulunan, kül, nem, asidite, organik ve uçucu madde miktarları araştırılmıştır. Bu çalışmada, yapımında kullanılan baharatın eser element zenginliği göz önüne alınarak faydalarının, içeriğindeki çinko düzeyi ile ilişkisi araştırılmıştır. Çinko ile birlikte bakır, demir, bor ve mangan tayinleri atomik absorbsiyon spektrofotometresinde yapılmış, sırasıyla, 0.1, 0.07, 0.95, 1.15, and 0.74 mg/100 g bulunmuştur. Ülkemizde toplumun % 27sinde ve bazı bölgelerde daha fazla çinko eksikliğinin bulunduğu ve ekmekle besinsel çinko desteğinin etkili olduğu bildirilmiştir (8). Çinko eklenerek yapılan ekmek gibi bu macunun da yalnız bir festival yiyeceği değil, kitlelere çinko desteğini sağlanabilecek bir besin maddesi olabileceği düşünülmüştür.

AIM: The aim of this study is to compare corpus callosum area patients with bipolar disorder, their healthy siblings who have similar genetic and environmental risk factors with patients; and healthy controls in order to test the risk of the disorder on the area of the corpus callosum. The aim of the 6-year follow-up was to compare changes in the corpus callosum in the patiens,, their healthy siblings, and control group. METHOD: Our study consists of two steps. At the first step of our study, the subjects (28 bipolar disorder patients, 28 healthy siblings and 38 healthy controls) who participated in the study named 'Brain regions associated with risk and resistance for bipolar disorder I disorder: a voxel-based MRI study of patients with bipolar disorder and their healthy siblings' were obtained with 3T magnetic resonance imaging (MRI). Corpus callosum area measurements were performed by ITK-SNAP software. We normalized the corpus callosum area by dividing the area to the intracranial volume for each subject. Data were assessed with analysis of variance (ANOVA). In the second step of our study, subjects who participated to the first step of the study were recalled after 6 years. All subjects were evaluated with SCID-I, Young Mania Rating Scale (YMRS) and Hamilton Depression Rating Scale-17 item (HAM-D-17). Subjects who met criteria our study (13 bipolar patients, 11 healthy siblings, 11 healthy controls) were obtained with 3 T MRI. Corpus callosum area measurements were performed with ITK-SNAP software. At 6-year follow-up the change in normalized corpus callosum areas between the groups was evaluated with repated measures ANOVA. RESULTS: In the first step of our study, patients with bipolar disorders had smaller normalized corpus callosum area than healthy controls. No significant change was observed between the groups in normalized corpus callosum area at 6-year follow-up. When measurements of each group were evaluated, no significant change in normalized corpus callosum area was detected in any of the groups. DISCUSSION: The first step of this study has a cross-sectional design and we found that the normalized corpus callosum area was smaller in patients with bipolar disorders than healthy controls. There were no difference in normalized corpus callosum areas between healthy controls and healthy siblings; therefore, these findings support the idea of smaller corpus callosum area is associated with the disorder itself. However, the fact that there was no difference in the callosal area between the groups in the 6-year follow-up study suggests that the changes in the corpus callosum are related to the treatment process, which helps the corpus callosum maturation to healthy levels in patients who continue their treatment. AMAÇ: Bu çalışmanın amacı iki uçlu bozukluğa sahip hastaları, benzer genetik ve çevresel risk etkenlerini taşıyan sağlıklı kardeşleri ve kontrol grubuyla karşılaştırarak rahatsızlık riskinin korpus kallozum alanı üzerine etkilerini araştırmaktır. Bu bağlamda 6 yıllık izlemde hasta, sağlıklı kardeş ve kontrol grubunda korpus kallozum alanındaki değişikliklerin karşılaştırılması hedeflenmiştir. YÖNTEM: Çalışmamız iki basamaktan oluşmaktadır. Çalışmamızın ilk basamağında 'İki uçlu Bozuklukta Yatkınlık ve Direnç ile İlişkili Beyin Bölgeleri: İki Uçlu Bozukluk Hastaları ve Sağlıklı Kardeşlerinde Voksel Tabanlı MRG Çalışması' başlıklı çalışmaya katılmış olan kişilerin (28 iki uçlu bozukluk hastası, 28 sağlıklı kardeş ve 38 sağlıklı kontrol) Manyetik Rezonans Görüntüleri alınmıştır. ITK-SNAP programı ile korpus kallozum alanı değerlendirilmiştir. Korpus kallozum alanı intrakranial hacme bölünerek normalize edilmiştir. Elde edilen sonuçlar ANOVA ile değerlendirilmiştir. Çalışmamızın ikinci basamağında ilk basamağa katılmış olan kişiler 6 yıl sonunda yeniden çağrılmıştır. Katılımcılara SCID-I , Young Mani Değerlendirme Ölçeği (YMDÖ) ve Hamilton Depresyon Değerlendirme Ölçeği (HAM-D-17) uygulanmıştır. Çalışma koşullarını karşılayan kişilerin (13 iki uçlu bozukluk hastası, 11 sağlıklı kardeşi ve 11 sağlıklı kontrol) kranial Manyetik Rezonans Görüntülemeleri (MRG) alınmıştır. ITK-SNAP programı ile korpus kallozum alanı değerlendirilmiştir. Gruplar arasında normalize edilmiş korpus kallozum alanı ANOVA ile karşılaştırılmıştır. Altı yıllık izlem sonunda normalize edilmiş korpus kallozum alanındaki değişim tekrarlayan ölçümlerde ANOVA ile karşılaştırılmıştır. BULGULAR: Çalışmamızın ilk basamağında iki uçlu bozukluk hastalarında kontrollere göre normalize edilmiş korpus kallozum alanı daha küçük saptanmıştır. 6 yıllık izlemde gruplar arasında normalize korpus kallozum alanı açısından anlamlı değişim gözlemlenmemiştir. Gruplar tek olarak değerlendirildiğinde grupların hiçbirinde normalize edilmiş korpus kallozum alanı açısından anlamlı değişim saptanmamıştır. TARTIŞMA: Bu çalışmanın ilk basamağı kesitsel olarak değerlendirilmiş ve iki uçlu bozukluk hastalarında kontrollere göre normalize edilmiş korpus kallosum alanının küçük olduğu saptanmıştır. Sağlıklı kardeşlerle kontroller arasında normalize edilmiş korpus kallozum alanı açısından farklılık saptanmamış olması korpus kallozumdaki değişikliklerin hastalık sürecinde ortaya çıktığı görüşünü desteklemektedir. Buna karşılık 6 yıllık izlem çalışmasında gruplar arasında korpus kallozum alanında fark saptanmaması korpus kallozumdaki değişikliklerin düzenli tedavi ile normal maturasyon yönüne ilerlediğini düşündürmüştür.

[No abstract available]

İmmun trombositopenik purpura (İTP), çocuklardaki trombositopeninin ve buna bağlı kanama komplikasyonlarının sık rastlanan bir nedenidir. İTP, genellikle akut ve %80 oranında birkaç haftada spontan ve tam bir iyileşme gösterirken olguların yaklaşık %10'u kronikleşme eğilimindedir. Yüksek doz steroid ve intravenöz immun globulin uygulamasına refrakter olan akut İTP olgularının tedavisi günlük pratikte önemli bir sorun oluştururken böyle olguların tedavisine ilişkin eldeki veriler son derece azdır. Bu yazıda, akut dönemdeki rutin tedavi yaklaşımlarına refrakter olan İTP'Iİ bir sütçocuğunda uyguladığımız siklosporin A tedavisine aldığımız olumlu yanıt sunulmaktadır. Immune thrombocytopenic purpura (İTP), is a common cause of thrombocytopenia and related bleeding complications in childhood. Complete and spontaneous recovery is observed within in several weeks in %80 of the ITP cases, however approximately %10 of the cases tend to become chronic. The treatment of acute ITP cases which are refractory to high dose steroids and intravenous immunglobuline is an important problem. Data available concerning the treatment of such cases are very few. In this article, the result of cyclosporin-A treatment in an infant with ITP which is refractory to the acute therapy protocols is reported.

Giriş ve amaç Son yıllarda hızlı artış gösteren melanom, epidermis'in bazal tabakasındaki melanositlerden gelişen, derinin en tehlikeli malign tümörüdür. Günümüzde melanomlu hasta izleminde ve hastalık progresyonunu göstermede, serum belirteçleri olarak kullanılan S100 ve LDH bir çok durumda (hemoliz, hepatit, miyokard infarktüsü, kas hastalıkları, enfeksiyonlar, vb) yalancı pozitifliğe neden olabilmekte buda kullanımları açısından sıkıntı yaratabilmektedir. Bu çalışmanın amacı, melanomda erken tanıda ya da klinik izlemde kullanılabilecek yeni bir belirteç gereksinimine yanıt verme hedefiyle, değişik melanom evrelerindeki hastalarda, serum LDH, CRP, S100 düzeyleri yanı sıra serum SAA ve Lp-PLA2 düzeylerini belirlemektir. Materyal ve metod: Bu çalışmada, Ege Üniversitesi Dermatoloji Anabilim Dalı{na başvuran toplam 131 melanom tanılı hasta (Evre I= 33, Evre II=32, Evre III=31, Evre IV=29 hasta, ayrıca 3 mukozal, 2 uveal ve 1 melanoma insutu hastası) ve 27 sağlıklı gönüllüden alınan kan örneklerinde LDH, CRP, S100 düzeyleri yanı sıra serum SAA ve Lp-PLA2 aktivite düzeyleri çalışılmıştır. Bulgular Hasta grubunda kontrol grubuna kıyasla Lp-PLA2 aktivitesi, LDH, CRP SAA, S100 düzeyleri anlamlı olarak daha yüksek bulunmuştur. Hasta grubunda kontrol grubuna göre S100 ortalama düzeylerinin evre III ve IV'de daha yüksek, LDH ve CRP ortalama düzeylerinin ise tüm evrelerde yüksek olduğu bu yükseklik artışının sadece LDH'da evre ilerledikçe arttığı saptanmıştır. SAA ortalama düzeyi ve Lp-PLA2 aktivitesi ise kontrol grubuna göre evre I'den itibaren yüksek bulunmuş ve değer artışının evre I, II, IV'de artarak devam ettiği evre III'de ise yüksek düzeylerin nispeten korunduğu gözlenmiştir. Kontrol grubu ve evreler arasındaki saptanan bu durumun istatistiksel değerlendirilmesinde ise Lp-PLA2 'de evre I ile II ve I ile IV arasında, S100 için evre I ile III, evre II ile III arasında, LDH açısından kontrol grubu ile evre II,III ve IV arasında, SAA'da kontrol grubu ile evre I, II, III, IV arasında CRP için ise sadece kontrol ile evre II arasındaki farkın anlamlı olduğu saptandı. Hasta grubunda evrelerle, S100, LDH, CRP, SAA düzeyleri ve Lp-PLA2 aktivitesinin aldığı değerler arasındaki ilişkinin değerlendirildiği Spearman's korelasyon analizinde rho (rs) katsayısı sırasıyla 0.408, 0.360, 0.387, 0.622 ve 0. 361 olarak bulunmuş ve en yüksek korelasyon SAA için saptanmıştır. Sensitivitesi (% 95) ve spesifitesi (% 93) en yüksek dolayısıyla en değerli belirteç SAA olarak saptanmıştır. Ayrıca SAA düzeyleriyle Lp-PLA2 aktivitesi arasında anlamlı pozitif korelasyon saptanmıştır. Sonuç Bu çalışmada, literatürde ilk defa inflamatuvar bir belirteç olan Lp-PLA2 aktivitesinin ve SAA düzeylerinin malign melanomda evre ilerleyişiyle korele şekilde arttığı gösterilmiştir. Melanom gelişim ve ilerleyişinde henüz tam anlaşılamamış inflamatuvar ve immünolojik mekanizmalar nedeniyle SAA düzeyleri ve Lp-PLA2 enzim aktivitesinin yükseldiği göz önüne alındığında, melanomda ileri evreye geçişin önemli göstergeleri olarak olarak SAA düzeyleri ve Lp-PLA2 klinik uygulamada kullanılabilir.

GİRİŞ: Böbrek biyopsisi ile gösterilmiş nefropatilerin sıklığı ve prevalansı ile ilgili veriler epidemiyolojik çalışmalar için önemlidir. METOD: Ege Üniversitesi'nde yapılan canlı böbrek biyopsilerinde erişkinlerde görülen glomerülonefritler (GN) incelenmiştir. SONUÇLAR: Toplam 1702 böbrek biyopsisinin % 52’si erkekti. Yaş aralığı 16-82, ortalama 40±15’ti. % 7’si 65 yaş veya üstüydü. 1996-2009 yılları arasında böbrek biyopsisi sırasında yaş ortalaması 37.3±16.8’ den 44±16.1’a yükselmişti. Yaşlı ve gençlerde biyopsi endikasyonları nefrotik sendrom (NS) (% 46.5 ve % 39.8), nefrotik olmayan proteinüri (% 20.9 ve % 33.4) ve hematüri (% 4.7 ve % 10.9)’idi. NS etiyolojisi her iki grupta amiloidoz, membranöz GN ve fokal segmental glomerüloskleroz (FSGS)’idi. En sık böbrek hastalığı primer (% 52.4) ve sekonder (% 31) GN’lerdi. Kronik GN % 5.23 ve tübülointerstisyel nefrit % 4.4 oranında izlendi. Primer GN’ler FSGS % 10.3, Membranöz GN %9.2; IgA nefropatisi % 8.5; kresentik GN % 4.3; Membranoproliferatif GN % 4.3; Difüz proliferatif GN % 3.8 ve Mezanjiyo proliferatif GN % 0.5’ti. Sekonder GN’ler amiloidoz % 12.2, sistemik lupus eritematozis % 11, vaskülit %3.2, diyabetik nefropati % 1.7, hipertensif nefroskleroz %1.4; trombotik mikroanjiyopati-hemolitik üremik sendrom % 0.7 ve Good-pasteur-Anti glomerüler bazal membran hastalığı % 0.3 olarak sıralanmaktaydı. Primer GN’ler her iki grupta da daha fazlaydı. 65 yaş üzerinde, membranöz (%14.8) ve kresentik (% 9.9) GN’ler belirgin iken, 65 yaş altında IgA nefropatisi (% 9) daha belirgindi. Sekonder GN’lerden amiloidoz (% 19) yaşlılarda ve lupus nefriti (% 11.7) gençlerde belirgindi. ÇIKARSAMA: Mevcut bulgular tek merkez deneyimini yansıtmaktadır. Bu tür kayıtlar değişik yaş gruplarında nefropatilerin önlenmesinde ve tedavilerinde birçok açık soruya yanıt aramada epidemiyolojik çalışmalara öncüllük edebilir.

Obez kız çocuklarında PKOS gelişimi riski yüksek olmakla birlikte literatürde prepubertal dönemde obez kız çocuklarında AMH ile PKOS arasındaki ilişkiyi araştıran bir çalışmaya rastlanmamıştır. Amaç: Çalışmanın ana amacı, basit obezitesi olan prepubertal kız çocuklarında AMH' nın gelişebilecek polikistik over sendromunun erken göstergesi olup olmadığını değerlendirmektir. Çalışmanın ikinci amacı ise; insülin direnci ile antimüllerian hormon arasındaki ilişkiyi araştırmaktır. Olgular: Hasta grubu olarak Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Pediatrik Endokrinoloji Bilimdalı polikliniğine, erken pubarş veya obezite nedeniyle başvurmuş olan 6-9 yaş arası toplam 60 kız olgu alındı. Kontrol gurubu olarak da Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hasta Çocuk polikliniğine başvuran , kronik bilinen bir hastalığı olmayan 20 kız olgu çalışmaya dahil edildi. Olguların fizik bakıları, antropometrik ölçümleri, metabolik paramatreler yönünden laboratuvar değerleri karşılaştırıldı. Bulgular: Hastaların 22'i obez ( % 36.7) , 28'i erken pubarş (% 46.7), 10'u erken pubarş + obez (%16.6) grubundaydı. Olguların açlık insülin ve HOMA-IR düzeyleri karşılaştırıldığında obez grubunun insülin ve HOMA-IR düzeylerinin erken pubarş grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı yüksek ( p=0.001ve 0.001) ve erken pubarş + obez grubunun da insülin ve HOMA-IR düzeylerinin yine erken pubarş grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı yüksek olduğu saptandı. Obez, erken pubarş, erken pubarş + obez grupları arasında laboratuvar parametreleri karşılaştırıldığında olguların FSH, LH, LH/FSH, Total testosteron, 17-OH-Progesteron, androstenedion, fT4, TSH, ACTH, Kortizol, estradiol düzeyleri benzer olarak bulundu. Erken pubarş + obez grubunun prolaktin ve free testesteron düzeylerinin obez gruba ve erken pubarş grubuna kıyasla daha yüksek olduğu bulundu (p<0.05). Erken pubarş ve erken pubarş + obez grubunda obez gruba kıyasla DHEA-S düzeyleri daha yüksek bulundu. DHEA-S düzeyi yüksek olan olgular arasında AMH düzeyi karşılaştırıldığında erken pubarş grubunda AMH düzeyi obez gruba kıyasla istatistiksel olarak daha yüksek bulundu. Obez, erken pubarş, erken pubarş + obez ve kontrol grubu kıyaslandığında 4 grup arasında AMH düzeyleri açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Obez grubunda AMH ile free testosteron (p=0.004) , DHEA-S (p=0.003) ve 17-OH-Progesteron (p=0.021) düzeyleri arasında negatif korelasyon saptandı. Erken pubarş grubunda AMH ile androstenedion düzeyleri arasında pozitif korelasyon saptandı (p=0.037). Sonuç: AMH düzeyi obez kız çocuklarında diğer gruplara göre farklı bulunmamıştır. Ayrıca tüm gruplar için AMH ile insülin direnci arasında herhangi bir ilişki saptanmamıştır. Bununla birlikte hasta sayımızın az olması ve bu konuyla ilgili yeterli veri olmaması nedeniyle daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır.

Amaç: Güçler ve Güçlükler Anketi (GGA) "Strength and Difficulties Questionniare", 4-16 yaşlar için anne-baba ve okul formu ile 11-16 yaşlar için ergenin kendisinin doldurduğu, duygusal ve davranışsal sorunları taramada kullanılan kısa bir ölçektir. Bu çalışmanın amacı Güçler ve Güçlükler Anketi'nin Türkçe uyarlamasının geçerlik ve güvenirliğinin saptanmasıdır. Yöntem: Bu amaçla ölçek, klinik ve toplum örneklemini yansıtan 501 ebeveyn ve 514 ergene uygulanmış, ölçeğin psikometrik özellikleri, Türkçe'ye uyarlaması önce tamamlanmış olan Çocuklar için Davranış Değerlendirme Ölçeği (Child Behavior Checklist - CBCL) ve Türkçe'ye çeviri çalışması yapılmış olan 11-18 yaş grubu Gençler Için Kendini Değerlendirme Ölçeği (Youth Self Report - YSR) ile karşılaştırılmıştır. Bulgular: Sonuçlar GGA'nın, akran sorunları alt testi dışında, yüksek bir iç tutarlılığa sahip olduğunu göstermiştir. Ayrıca GGA ve ilişkili CBCL ve YSR alt testlerinin anlamlı düzeyde korelasyon gösterdiği saptanmıştır. Ek olarak, GGA klinik ve toplum örneklemlerini, CBCL ve YSR'ye benzer şekilde ayrıştırabilmektedir. Tartışma: Bu çalışma ile GGA'nın Türk örneklemindeki ilk psikometrik özellikleri ortaya konulmuş, geçerlik ve güvenirlik çalışmalarının bu aşamasında Türkçe GGA'nın tutarlı ve güvenilir olduğu gözlenmiştir. Objective: the Strength and Difficulties Questionnaire (SDQ) is brief behavioural screening questionnaire that can be completed by the parents and teachers of 4-16 years old and youngsters from 11 years old. the purpose of this study is to assess the reliability and validity of the Turkish version of the SDQ (SDQ-Tur). Method: the questionnaires were administered to total of 501 parents and 514 adolescents drown from clinic and community samples. For concurrent validity both samples are asked to score Child Behavior Checklist (CBCL) / Youth Self Report (YSR) as well. Results: the results displayed that SDQ had a high internal consistency except the peer problem scale. SDQ-Tur and relevant CBCL/YSR subscales suggested that both questionnaires were highly correlated. Additionally, results of discriminative validity suggested that SDQ-Tur was able to distinguish between the community and the clinic samples similar to CBCL/YSR. Discussion: This study on Turkish population provides preliminary evidence of the psychometric qualities of the SDQ in Turkey. the Turkish SDQ was observed to be stable and reliable.

Amaç: Yoğun bakım ihtiyacı gösteren term ve preterm bebeklerde önemli nörolojik hasara neden olan çok sayıda risk faktörü vardır. Bu hastalarda, beyin hasarının önlenmesi modern neonatolojinin ana hedefi haline gelmiştir. EEG ile yenidoğan beyin fonksiyonlarının sürekli izlenmesi, nörolojik morbidite için risk faktörleri artmış hastaları ve risk faktörlerini tanımlamada yardımcı olabilir. Bu çalışmada yenidoğan ensefalopatisi tanılı hastalarda eş zamanlı aEEG ve cEEG kaydı yapılarak aEEG farklı bir skorlama sistemi ile değerlendirilmiş, konvansiyonel EEG ve amplitüd EEG'ye ait sonuçların karşılaştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışma, Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı, Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesi'nde, 2010-2012 yılları arasında akut beyin hasarlanması tanısı ile izlenen 52 olguda eş zamanlı yapılan amplitüd EEG ve konvansiyonel EEG kayıtlarının karşılaştırılması amaçlanarak prospektif olarak yürütülmüştür. Bulgular: Çalışmaya 27'si kız, 25'i erkek toplam 52 olgu dahil edildi. Olguların 25'i preterm, 27'si term idi. Olguların doğum ağırlığı 700-4800 gr (2436,63±1142,13 gr) arasında değişiyordu. Yedi olgu hastane yatışı sırasında kaybedildi. Olguların 31'inde (%59,6) yenidoğan nöbeti saptandı. Amplitüd EEG'de 15 olguda nöbet tespit edildi. Amplitüd EEG'de nöbet tespit edilen olguların 8'inde (%53) nöbet tespiti yapıldığı sırada klinik nöbet aktivitesi yoktu. Amplitüd EEG kaydı sırasında 11 nöbet gelişti ve bunun 7'si tespit edildi (sensitivite %63.6, pozitif prediktif değer %46,6 ). Klinik nöbeti olan olguların aEEG skoru 4,26±3,17, nöbeti olmayan olguların aEEG skoru 6,29±2,6 olarak saptandı. Olguların eş zamanlı çekilmiş olan aEEG ve cEEG' leri karşılaştırıldığında, aEEG skoru (0-13 puan arası) ile cEEG gradeleri (Grade 0-3) arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptandı (p<0,05). aEEG skoru ile grade 0+1 ve grade 2+3 grupları birleştirilerek karşılaştırıldığında da istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulundu. Amplitüd EEG skoru ve cEEG sonuçları ile nörolojik muayene sonuçları uyumlu bulunurken, kraniyal görüntüleme ile aralarında anlamlı ilişki saptanmadı. Sonuç: Akut beyin hasarlı yenidoğanlarda ani gelişebilecek elektrofizyolojik değişiklikler ve elektrografik nöbetler açısından takip için aEEG ile monitörizasyon önerilir. Amplitüd EEG zemin ritmini saptamada cEEG ile benzer sonuçlar vermiştir, uygulanması kolay ve alternatif bir yöntemdir. Ancak amplitüd EEG'nin nöbeti tespit etmedeki duyarlılığı daha düşüktür, özellikle kısa süreli nöbetler aEEG kaydında atlanabilir, bu nedenle klinik nöbet şüphesi olduğunda bunun cEEG ile doğrulanması uygun olacaktır.