• Open Access close
• Restricted close
• Open Source close
• Publications close
• Research data close
• Other research products close
• GR close
• Digital Humanities and Cultural Her... close

Greek Sign Language parallel corpus. Scripts focused on health issues.

Η μονή των Βλαχερνών, ευρισκόμενη πλησίον της μεσαιωνικής Γλαρέντζας και του κάστρου Χλεμούτσι, στο ακρωτήρι Χελωνάτας, στην βορειοδυτική Ηλεία, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες περιπτώσεις συνάντησης της βυζαντινής και της φραγκικής αρχιτεκτονικής στην Πελοπόννησο. Ιδρυμένη τον 13ο αι., λειτούργησε αρχικά ως φραγκισκανικό μοναστήρι, εξυπηρετώντας τις λειτουργικές ανάγκες των Φράγκων κατακτητών της Ηλείας, που κατέλαβαν την περιοχή το 1205. Μετά το 1431, έτος κατά το οποίο ο Κωνσταντίνος ΙΑ´ Παλαιολόγος κυρίευσε την Γλαρέντζα, το μοναστήρι παραχωρήθηκε σε ορθόδοξους μοναχούς και διατήρησε αυτήν την λειτουργία του μέχρι το γ´ τέταρτο του 20ου αι., οπότε και μετετράπη σε ευαγές ίδρυμα. Το καθολικό της μονής, το οποίο ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης ξυλόστεγης βασιλικής, είναι το μόνο ιστάμενο από τα κτίρια που απάρτιζαν κάποτε το μοναστήρι και διαθέτει πλούσιο και ποικίλο κεραμοπλαστικό και γλυπτό διάκοσμο. Ο γλυπτός διάκοσμος αποτελείται από έργα διαφόρων περιόδων, με κυρίαρχα, σε ποσότητα και ποιότητα, αυτά της βυζαντινής περιόδου. Συνολικά σώζονται εξήντα τρία γλυπτά, τα οποία χρονολογούνται από τον 5ο έως τον 13ο αι., τα οποία καθιστούν το καθολικό της Βλαχέρνας ως το πλουσιότερο σε γλυπτό διάκοσμο μεσαιωνικό μνημείο της Ηλείας. Το υλικό αποτελείται από διάφορα είδη γλυπτών, τα οποία είναι φιλοτεχνημένα κυρίως σε λευκό μάρμαρο και βρίσκονται στην μονή σε β´ χρήση, με λίγες εξαιρέσεις. Πρόκειται για κιονόκρανα, επιθήματα κιονοκράνων, σταθμούς θυρωμάτων, επιθήματα αμφικιονίσκων παραθύρων, βάση φράγματος πρεσβυτερίου, πεσσίσκους, πεσσούς, θωράκια, κιονίσκους, επιστύλια, κοσμήτες και ψευδοσαρκοφάγους. Τα περισσότερα έχουν τοποθετηθεί στις εξωτερικές όψεις του ναού, με διακοσμητικές προθέσεις, ενώ λίγα είναι εκείνα που εξυπηρετούν δομικές ανάγκες. Στα γλυπτά της Βλαχέρνας απαντούν οι περισσότερες από τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην βυζαντινή γλυπτική, ενώ τα θέματα αντλούνται από όλο σχεδόν το θεματολόγιο της τέχνης αυτής (απεικονίσεις ζωδίων, φυτικός και γεωμετρικός διάκοσμος, αρχιτεκτονικά κοσμήματα και σταυροί). Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη και η αποτίμηση του συνόλου των βυζαντινών γλυπτών της μονής των Βλαχερνών, πολλά από τα οποία είναι ατελώς γνωστά ή εντελώς άγνωστα στην βιβλιογραφία. Το σύνολο αυτό, μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της βυζαντινής γλυπτικής στην Πελοπόννησο, στην οποία συνεισφέρει πολλά νέα στοιχεία. Επιπλέον η εξέταση των γλυπτών συμπληρώνει τις γνώσεις μας για την οικοδομική ιστορία του ναού της Βλαχέρνας και ρίχνει νέο φως στο κεφάλαιο της συνάντησης των Λατίνων και των γηγενών κατά τις πρώτες δεκαετίες της φραγκικής κυριαρχίας, στο πεδίο της αρχιτεκτονικής και των τεχνών. The Blachernae monastery, located near the medieval port of Glarentza and castle Chlemoutsi (Clermont), in cape Chelonatas, in the northwest of Elis, is one of the most important monuments of the so called franco-byzantine architecture, in Peloponnese. The monastery was built during the 13th century and after the Frankish occupation of Elis, in 1205, it has been used by Franciscan monks. In 1431, Constantine XI Palaiologos conquered Glarentza and Blachernae was given to Orthodox monks. The complex maintained its monastical function until the third quarter of the 20th century. In now days the monastery functions as a nursing home. The katholikon, that belongs to the type of the triple wooden roof basilica, is the only surviving structure of the original complex and it has a rich and diverse ceramic and sculptural decoration. The sculptural decoration consists of works from different historical periods, with the majority of them being Byzantine. In total, sixty three sculptures survive, dated between the 5th and 13th c., which make the katholikon of Blachernae as the medieval monument with the richest sculptural decoration in Elis. The material consists of various types of sculptures, most of them in white marble and in second use, with few exemptions. There are capitals, imposts, jambs, base of sanctuary barrier, mullions, cornices, chancel screens, colonettes, pillars, epistyles and pseudosarcophagii. The majority has been immured in the facades of the church, for decoration purposes, while few of them have structural use. In Blachernae’s sculptures we can see most of the techniques that are in use in byzantine sculpture, while the decoration motifs have been drawn from the content-repertoire of this art (animal motifs, vegetable and geometric motifs, architectural ornamentation and crosses). The purpose of this essay is the examination end evaluation of the Byzantine sculptures of the Blachernae monastery, since many of them are quite or entirely unknown to bibliography. The material show us the evolution of Byzantine sculpture in Peloponnese with the addition of many new elements. Furthermore, the examination of the sculptures complements our knowledge about the architectural history of the building and sheds new light in the relations between the Latins and the local population during the first decades of the Frankish rule, in the fields of architecture and arts.

Ο τύμβος μπορεί να θεωρηθεί ως μια ιδιαίτερη μορφή κατασκευής. Πρόκειται βασικά για τεχνητό κωνικό λόφο, το οποίο καλύπτει και σημαίνει την παρουσία ενός τάφου ή ομάδας τάφων. Το είδος αυτό νεκροταφείου εισήχθη στην Ελλάδα στο τέλος της τρίτης χιλιετίας. Το πρώτο μισό της δεύτερης χιλιετίας παρατηρείται το ζενίθ του φαινομένου, οπότε δημιουργούνται και χρησιμοποιούνται οι περισσότεροι τύμβοι. Στις απαρχές όμως του Μυκηναϊκού Πολιτισμού εμφανίζονται νέοι τύποι τάφων και ταφικών εθίμων. Ακολούθως σταματάει η κατασκευή τύμβων, μολονότι η χρήση τους σε ορισμένες περιπτώσεις συνεχίζεται. Βασικός στόχος της εργασίας αυτής είναι να εντοπίσει τα βασικά χαρακτηριστικά του φαινομένου και τις αιτίες της συνέχισής του στη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου. Επίκεντρο αποτελεί η ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου, όπου βρέθηκαν οι περισσότερες θέσεις και πρωτοεμφανίστηκε ο λεγόμενος «προανακτορικός μυκηναϊκός πολιτισμός». Στο πρώτο μέρος, αποτελείται από μια εισαγωγή στης ιστορία της έρευνας (από τον 19ο μέχρι τον 21ος αι.) και μια συνοπτική παρουσία των αρχαιολογικών «σχολών σκέψης» σχετικά με τα νεκρικά έθιμα. Αποτελείται επίσης από κεφάλαιο που πραγματεύεται την πιθανή προέλευση του φαινομένου και την εξέλιξή του στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Κύριος κορμός της εργασίας είναι η επισκόπηση των θέσεων, νεκροταφείων, τάφων και ευρημάτων της Πελοποννήσου. Το τρίτο μέρος περιέχει τη σύνθεση των διαθέσιμων δεδομένων σχετικά με την εξέλιξη της διαμόρφωσης του τύμβου, των αρχιτεκτονικών μορφών και των ταφικών κτερισμάτων. Τέλος στα συμπεράσματα της εργασίας ερευνάται το ζήτημα της σημασίας του τύμβου για την ελλαδική κοινωνία. A tumulus can be described as a peculiar type of structure. It is basically a manmade round hill, which covers and indicates the presence of a singular or a group of tombs. This type of cemetery was introduced in Greece during the end of the third millennium. The first half of the second millennium is the peak of the phenomenon, when most of the tumuli where built and used. The premises of the Mycenaean Civilization are indicated by many social and cultural mutations that seems to reflate to the funerary architecture. In time no more tumuli were built although some of them in some areas continued to be used. The main purpose of this essay is to cover the main characteristics of the phenomenon and the reasons of its continuation during the transitional period. The wider area of the Peloponnese where were discovered the most sites and where the so-called “prepalatial mycenean civilization” appeared, will be the focus. The first part, consist of an introduction to the history of the research (from the 19th c. till the 21st c.) and a concise review of the main archaeological “school of thought” concerning the funerary customs. It also encompass a chapter concerning the possible origins of the phenomenon, its evolution and diffusion in the Helladic mainland. The main body of our work consist of the overview of the sites, cemeteries, tombs and finds of the Peloponnese. The third part contains a synthesis of the available data concerning the evolution of the tumulus organization, the architectural forms and burial finds. Finally the conclusions of the essays will cover the subject of the importance of the tumulus in the Helladic society.

Η παρούσα εργασία πραγματεύεται τις δολοφονικές πράξεις κατά των δύο πολιτικών ανδρών, αντίθετων παρατάξεων, του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Ίωνος Δραγούμη, που έλαβαν χώρα τον Αύγουστο του 1920. Ειδικότερα, υπό την έννοια ότι ο Τύπος αποτελεί μεθοδολογικό εργαλείο της ιστορικής έρευνας και σημαντική ιστορική πηγή, η εν λόγω εργασία προσπαθεί να καταγράψει και να αξιολογήσει την είδηση της απόπειρας του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι και την ακολουθήσασα είδηση της δολοφονίας του Ίωνος Δραγούμη, όπως αυτές παρουσιάσθηκαν στον τύπο της εποχής εξετάζοντας τα άρθρα των δημοσιογραφικών φύλλων του ελληνικού, κυρίως, τύπου. Για το λόγο αυτό επιλέχθησαν φύλλα τόσο από τον βενιζελικό τύπο, εφημερίδες προσκείμενες στην παράταξη του Βενιζέλου, όσο και από τον αντιβενιζελικό τύπο, εφημερίδες της αντιπολίτευσης. The present study deals with the assassination attempts against the two opposing parties’ politicians, Eleftherios Venizelos and Ion Dragoumis, that took place in August 1920. In particular, given that the press constitutes both a methodological tool used in the historical research and a significant historical source of information, this study is trying to record and evaluate the news of the assassination attempt against Eleftherios Venizelos in Paris and the following news of the murder of Ion Dragoumis, the way they were presented in the press looking into the articles of the newspapers, mainly of the Greek press. To this scope, newspapers pertaining both to the Venizelian press and to the anti-Venizelian opposing party press were selected.

Τα αρχαία ελληνικά ζωγραφισμένα αγγεία, λόγω των περιγραφικών εικόνων τους, αποτελούν μια τεράστια πηγή πληροφοριών για κάθε είδους θέματα σχετικά με τη λειτουργία και τη νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας.Με μια ανασκόπηση των απεικονίσεων και των λεπτομερειών που αναφέρονται σε αθλήματα και άλλες αθλητικές δραστηριότητες σε γλάστρες από τη Γεωμετρική περίοδο έως την Κλασική, σκοπεύω να δώσω μια επισκόπηση της ελληνικής προοπτικής και της άποψης για την αθλητική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων και ρόλος που διαδραματίζουν οι αθλητικές δραστηριότητες και πώς σχετίζονται με το παρόν. Ancient Greek painted pots, due to their descriptive imagery, constitute a tremendous source of information about all sorts of matters regarding the functioning and mentality of Greek society. With a review of the depictions and details making reference to sports and other athletic activities on pots from the Geometric period to the Classical one, I intend to provide an overview of the Greek perspective and view towards athletic activity throughout these periods and the role played by athletic activities and how they relate to the present.

Στην παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζεται το ζήτημα της ανοχής και της καταστολής της διαφορετικότητας εντός της οικογένειας, ενός από τους βασικότερους θεσμούς της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Η έρευνα βασίζεται σε αγιολογικά κείμενα που παρήχθησαν από τα μέσα του έβδομου έως τα μέσα του ενδέκατου αιώνα και τα οποία ως πολιτισμικά προϊόντα προσφέρουν μια ζωντανή εικόνα των αντιλήψεων και των πρακτικών που χαρακτήριζαν όχι μόνο τα ανώτερα αλλά και τα μεσαία και κατώτερα στρώματα τόσο των αστικών κέντρων όσο και της υπαίθρου. Επιπλέον, παρουσιάζεται σε γενικές γραμμές και το σχετικό νομικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονταν οι πληροφορίες που αντλούνται από τις αγιολογικές πηγές. Το ζήτημα της ανοχής και καταστολής της διαφορετικότητας στην οικογένεια σχετίζεται στενά με θέματα που αφορούν στις σχέσεις των κοινωνικών φύλων (gender), στο ρόλο και στη θέση τους στη βυζαντινή κοινωνία. Αν και αποτελεί βασική παραδοχή ότι στο πλαίσιο της πατριαρχικού τύπου βυζαντινής οικογένειας η ανδρική κυριαρχία ήταν αυτή που καθόριζε πώς έπρεπε να συμπεριφερθούν τα μέλη της οικογένειας, έθετε τα όρια σε αυτό που θα μπορούσε να συζητηθεί και στο ποιος θα μπορούσε να πάρει μέρος στη συζήτηση, δεν παραβλέπεται το γεγονός ότι και οι άνδρες υποχρεώνονταν σε συγκεκριμένους τύπους συμπεριφοράς και δράσης και γνώριζαν δεσμεύσεις και περιορισμούς. Οι περιπτώσεις που παρουσιάζονται οργανώθηκαν σε τρία κεφάλαια, ορισμένα από τα οποία διαιρούνται σε επιμέρους υποκεφάλαια. Τα κεφάλαια αυτά είναι: ο γάμος και η οικογένεια, οι παράνομες ερωτικές σχέσεις και τα τέκνα στην οικογένεια. Στο πρώτο κεφάλαιο εξετάζονται ζητήματα ανοχής και καταστολής της διαφορετικότητας σε σχέση με την υποχρεωτικότητα του γάμου, τη δυνατότητα επιλογής της αγαμίας, τα κριτήρια επιλογής συζύγου, την τεκνοποιία, τις οικογενειακές υποχρεώσεις των συζύγων, τη δημιουργία οικογένειας εκτός γάμου, την εγκατάλειψη οικογένειας, τη συζυγική βία και τέλος τη χηρεία. Εφόσον η διαφορετικότητα ορίζεται μόνο σε σχέση με την «κανονικότητα», θεωρήθηκε αναγκαίο να συζητηθούν και τα πρότυπα που την συνιστούν, μολονότι είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ποια οικογένεια θεωρούνταν «κανονική» και ποια όχι. Στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζονται ο τρόπος που η οικογένεια ή ορισμένα μέλη της αντιδρούσαν σε παράνομες ερωτικές σχέσεις, όπως η πορνεία, η μοιχεία, η αρπαγή, η φθορά και η αιμομιξία, καθώς επίσης και οι κλυδωνισμοί που προκαλούσαν αυτές οι σχέσεις στην οικογένεια. Τέλος, στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζεται το πλαίσιο οικογενειακών υποχρεώσεων και δεσμεύσεων μέσα στο οποίο ανατρέφονταν και αναπτύσσονταν τα νεαρά μέλη μιας οικογένειας, από την παιδική ηλικία τους έως τη στιγμή της απόκτησης της αυτεξουσιότητάς τους, και οι δυνατότητες υπέρβασης του συγκεκριμένου πλαισίου. In the present master’s thesis the issue of toleration and repression of the diversity in the family, one of the most basic institutions of Byzantine Empire is examined. This consideration is based upon hagiographical texts, which were prodused from the middle seventh until middle eleventh century and which as cultural products offer a vivid image of the perceptions and the experiences which characterized not only the upper but also the middle and the inferior layers both in the cities and the countryside. Nevertheless the relevant legal framework, with which the references from the hagiographical sources are related, is presented generally. The issue of toleration and repression of the diversity within the family is closely related with subjects concerning gender relations, their roles and status in the byzantine society. Although it is a basic assumption that, within the framework of the patriarchal byzantine family, male authority was the one which determined how family members should behave, set limits to what could be argued about and who could join the argument, it is not overlooked that men too were obliged in specific types of behavior and action and they experienced commitments and limitations. The cases presented are organized into three chapters, some of which are divided into individual subchapters. These chapters are: marriage and family, illegal sexual relations, and children within family. In the first one issues of toleration and repression of the diversity within the family are examined in regard to the obligation of marriage, the option of celibacy, the criteria for choosing a spouse, the procreation, the spouses’ family obligations, the family creation outside marriage, the family abandonment, the conjugal violence and finally the widowhood. Provided that diversity is defined only in relation to “normality”, it was deemed necessary to discuss the standards that constitute it, although it is difficult to determine which family was considered “normal” and which was not. In the second chapter the way family or some of its members reacted to illicit sexual behaviors, such as fornication, adultery, abduction, corruption and incest, is examined, as well as the upheavals these relationships caused in the family. Finally, the third chapter presents the framework of family obligations and commitments in which the young family members, from their childhood until the moment of gaining their autonomy, were brought up and developed, and the possibilities of overcoming this framework.

Η εγκατάσταση των βαρβαρικών φύλων εντός της αυτοκρατορίας αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες διαδικασίες του βυζαντινού κράτους κατά την πρώιμη βυζαντινή περίοδο. Η πολιτική εξουσία προωθούσε την πολιτική της εποίκισης των συνοριακών περιοχών με ξένους λαούς, στοχεύοντας στη δημογραφική, οικονομική και κυρίως στρατιωτική ενίσχυση της αυτοκρατορικής επικράτειας μέσα σε μια περίοδο κατά την οποία το Βυζάντιο ενεπλάκη σε πλήθος πολεμικών αναμετρήσεων πολλές φορές σε πολλαπλά μέτωπα. Επιπροσθέτως, με την υποταγή και αφομοίωση μέρους του πληθυσμού θα πετύχαινε κάποιο έλεγχο στις κινήσεις τους και μακροπρόθεσμα τη σταδιακή διάσπαση και αποδυνάμωση τους. Από τους λαούς που εγκαταστάθηκαν εντός της αυτοκρατορίας και υπηρέτησαν στον βυζαντινό στρατό, σημαντικό ήταν το ποσοστό των πολεμιστών που προσέφεραν οι λαοί του παραδουνάβιου χώρου. Από τους λαούς αυτούς διακρίνονταν κυρίως οι γερμανικής καταγωγής Γότθοι. Πληροφορίες για την εγκατάσταση και τη συμμετοχή τους στις εκστρατείες του βυζαντινού κράτους διαθέτουμε από τα τέλη του 4ου αιώνα μέχρι και τα μέσα του 6ου. Στο πρώτο μέρος της παρούσας διπλωματικής εργασίας επιχειρείται η μελέτη του ζητήματος της εγκατάστασης των Γότθων στην αυτοκρατορία, από τις αρχές του 4ου αιώνα μέχρι και τα μέσα του 6ου. Εξετάζονται οι περιοχές όπου οι Γότθοι εγκαταστάθηκαν, οι όροι εγκατάστασης τους και τα κριτήρια επιλογής των περιοχών αυτών. Οι σχέσεις όμως του Βυζαντίου με τους Γότθους δεν ήταν ανέκαθεν φιλικές. Οι βυζαντινές πηγές της πρώιμης βυζαντινής περιόδου κάνουν συχνά αναφορές στις πολεμικές συγκρούσεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας με τους Γότθους. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια των αναμετρήσεων αυτών το βυζαντινό κράτος γνώρισε μεγάλη ήττα στην περιοχή της Αδριανούπολης το 378, συνέπεια της οποίας να χαθούν τα 2/3 του βυζαντινού στρατού μαζί με τον αυτοκράτορα Ουάλη (364-378). Επομένως, η εγκατάσταση ενός λαού, ανέκαθεν εχθρικού προς το Βυζάντιο, εντός της αυτοκρατορίας δεν αποτέλεσε μια εύκολη διαδικασία. Η κεντρική εξουσία έπρεπε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των γότθων εποίκων, προκειμένου να υλοποιήσει ένα ομαλό σχέδιο εγκατάστασης. Από την άλλη, η βυζαντινή κοινωνία κλήθηκε να εντάξει στον ιστό της ανομοιογενείς ομάδες πληθυσμού με τις οποίες είχε έρθει πολλές φορές σε σύγκρουση. Στο δεύτερο μέρος εξετάζονται οι επιπτώσεις της εγκατάστασης των Γότθων στην βυζαντινή Πολιτεία και κοινωνία καθώς επίσης και οι ιδεολογικές αντιλήψεις των Βυζαντινών για τους Γότθους. Η εργασία ολοκληρώνεται με τη μελέτη των επιδιώξεων και των αντιλήψεων των Γότθων για το Βυζάντιο. Δυστυχώς, η απουσία γραπτών κειμένων από φορείς του δικού τους πολιτισμού καθιστούν θολή την εικόνα του Βυζαντίου όπως την αντιλήφθηκαν οι τελευταίοι. Ωστόσο, η προσεχτική εξέταση των βυζαντινών πηγών επιτρέπει σε ένα βαθμό την εξαγωγή ορισμένων σημαντικών συμπερασμάτων σχετικά με τις προσδοκίες των διαφόρων γοτθικών πληθυσμιακών ομάδων που εγκαταστάθηκαν στην αυτοκρατορία. The barbarian's installation within the empire was one of the most important proceedings of the Byzantine state during the Early Byzantine period. The political authority promoted the policy of colonization of the boarded areas with foreign people with a view to enrichment of the demographic, economic, and mainly the military reinforcement of the imperial territory during a period which the Byzantium was involved in the numerous amount of wars. Additionaly with their subjugation and assimilation, part of their population, would achieve to have control of their movements and diminish their power. Between the peoples who settled within the empire and served in the Byzantine army, those of the Danube area offered significant number of warriors, especially the germanic people of Goths. Informations for their installations and participations in the Byzantine expeditions are known from the 4th century until the middle of the 6th century. In the premier part of this thesis, i attempt to study the importance of the gothic's settlements inside the Empire, from the beginning of the 4th century untill the middle of the 6th. I examine the areas where the Goths were settled, the conditions of their settlements and the selection criteria of these areas. However the Byzantine empire wasnt always friendly with the Goths. The Byzantine sources of the Early Byzantine period often mention the war conflicts between the Byzantium and the Goths. During these confrontations, the Byzantine Empire suffered a great defeat in the Battle of the Adrianopolis in 378, in which the Byzantine army lost 2/3 of its army and the emperor Valens was killed. Therefore, the establishment of the people who were always hostile to the Byzantine empire was not an easy process. The centrall government had to win the Goth's trust in orfer to achieved their friendly established. On the other hand, the Byzantine society forced to accept heterogenous populations with which had come into conflict for many years ago. The second part examines the effects of the gothic's settlements in the Byzantine state and society, as well as the ideological perceptions of the Byzantines about the Goths. This thesis is completed with the study of the gothic aspirations and perceptions about Byzantium. Unfortunately, the absence of their written texts from institutions of their own culture obscures the images of Byzantium as perceived by the Goths. However, a careful study of the Byzantines sources allows to draw some important conclusions about the expectations of the various Gothic populations which settled in the empire.

Στην παρούσα διπλωματική εργασία εξετάστηκε το ζήτημα της γυναικείας παραβατικής συμπεριφοράς κατά τη βυζαντινή εποχή και συγκεκριμένα από τον 6ο έως τον 9ο αιώνα. Με γνώμονα το νομοθετικό έργο της περιόδου και τους ηθικούς περιορισμούς που έθεσαν οι εκκλησιαστικοί πατέρες, αναλύονται εκτενώς σε εφτά κεφάλαια συγκεκριμένες παρανομίες- εκτροπές γυναικών που προέρχονταν από όλα τα στρώματα της βυζαντινής κοινωνίας. Στο πρώτο κεφάλαιο εξετάζεται η ανήθικη ζωή της βυζαντινής πόρνης και ο κοινωνικός της αποκλεισμός. Στη συνέχεια παρατίθενται και σχολιάζονται οι γενετήσιες αμαρτίες και δίνεται έμφαση στο αμάρτημα της μοιχείας αλλά και της αιμομιξίας. Ο σχεδιασμός συνωμοσίας και η προσπάθεια εξόντωσης του βυζαντινού αυτοκράτορα εξετάζεται στο τρίτο κεφάλαιο ενώ η ενασχόληση της Βυζαντινής με τη μαγεία και τις επιπτώσεις αυτής στην υγεία του καθημερινού ανθρώπου συνοψίζεται στο τέταρτο κεφάλαιο. Εν συντομία περιγράφεται η παρουσία της γυναίκας στη δημόσια σφαίρα και τα όρια που ξεπερνούσε ώστε να μετέχει σε αυτή. Τέλος, αναλύεται η δράση της συζύγου του αυτοκράτορα ή της μητέρας αυτού στην άσκηση της εξουσίας είτε κατά τη διάρκεια της ζωής του είτε μετά τον θάνατό του. In the present dissertation the issue of female delinquent behavior during the Byzantine era- specifically from the 6th to the 9th century- was examined. In the light of the legislative work of this period and the moral restrictions set by the ecclesiastical fathers, in specific seven chapters, specific illegal deviations of women from all walks of life in the Byzantine society are analyzed. The first chapter examines the life of the Byzantine prostitute and her social exclusion. Afterwards, sexual sins are listed and commented on with emphasis being placed on the sin of adultery and incest. The planning of conspiracy and the attempt to exterminate the Byzantine emperor are examined in the 3rd chapter while the Byzantine involvement with magic and its effects on the health of everyday man is summarized in the fourth chapter. In brief, what is described is the presence of the woman in the public sphere and the limits she exceeded in order to participate in it. Finally, the action of the emperor's wife or his mother in the exercise of power either during his lifetime or after his death is analyzed.

O Βιτρούβιος στην προσπάθειά του να εξηγήσει γιατί ο αρχιτέκτονας ενός ναού πρέπει να ακολουθήσει τους νόμους της συμμετρίας και της αναλογικότητας αναφέρεται στο ανθρώπινο σώμα, του οποίου το πρόσωπο και τα άκρα ακολουθούν ένα αντίστοιχο σύστημα τάξης μεγέθους. Αυτές οι αρχές και οι αναλογίες στη διαμόρφωση του ανθρώπινου σώματος συνδέονται συχνά με το ιδανικό της καλοκαγαθίας, τον ιδεώδη ανθρώπινο χαρακτήρα που συνδύαζε το σωματικό κάλλος με την ηθική τελειότητα. Αντανακλάσεις αυτής της παραδοσιακής σκέψης είναι η κυριαρχία των όμορφων αθλητικών σωμάτων στην αρχαία ελληνική τέχνη, ιδιαίτερα στην γλυπτική αλλά και η κοινωνική αντίληψη όπως απηχείται από τις αρχαίες γραπτές πηγές όπου ο άσχημος άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως κακοήθης ή ηλίθιος. Η λογοτεχνική παράδοση και η εικονογραφία αντανακλούν αυτήν την αμφίσημη ερμηνεία της εικόνας του ανθρώπου. Ποιος ο ρόλος των αναπήρων και δύσμορφων σε έναν τέτοιο κόσμο; Από το πλαίσιο ορισμών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας γίνεται φανερό ότι η αναπηρία δεν είναι απλά ένα πρόβλημα υγείας. Πρόκειται για ένα περίπλοκο φαινόμενο, που αντικατοπτρίζει την αλληλεπίδραση μεταξύ των χαρακτηριστικών του σώματος ενός ατόμου και των χαρακτηριστικών της κοινωνίας στην οποία ζει. Η υπέρβαση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες απαιτεί παρεμβάσεις για την άρση των περιβαλλοντικών και κοινωνικών εμποδίων. Η εφαρμογή του ορισμού αυτού στο πλαίσιο του αρχαίου κόσμου αποτελεί σημαντική πρόκληση για τη μελέτη των αναπηριών. Η παρούσα εργασία προσπαθεί να ανιχνεύσει τα εικονογραφικά μοτίβα της αναπηρίας και δυσμορφίας στην αρχαία ελληνική αγγειογραφία και μέσω αυτής να ερμηνεύσει τη θέση των ιδιαίτερων αυτών ατόμων στην κοινωνία. Ήδη από τις απαρχές της συγκεκριμένης τέχνης εντοπίζονται τέτοια εικονογραφικά μοτίβα που αντικατοπτρίζουν αρχαίους ελληνικούς μύθους παρουσιάζοντας ταυτόχρονα και σημαντικά ιατρικά γνωρίσματα συγκεκριμένων παθήσεων. Μέσα από ένα κατάλογο περίπου 300 αγγείων, που καλύπτει όλο το χρονολογικό φάσμα της ελληνικής αγγειογραφίας, η παρούσα έρευνα διαχωρίζει τα ευρήματά της σε σωματικούς και αισθητικούς περιορισμούς με τις ανάλογες εικονογραφικές υποκατηγορίες. Το πλήθος των ζητούμενων εικονογραφικών μοτίβων πιστοποιεί την αρχική υπόθεση ότι ο βαθμός αναπηρίας στον αρχαίο κόσμο ήταν υψηλός, όπως διαφαίνεται από τα διάφορα λογοτεχνικά, επιγραφικά, αρχαιολογικά και σκελετικά στοιχεία. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ασφαλείς ενδείξεις, ότι άτομα με σωματικές ή πνευματικές αναπηρίες στον αρχαίο ελληνικό κόσμο αναγνωρίζονταν ως μια ξεχωριστή κοινωνική κατηγορία, όπως συμβαίνει σήμερα. Γι’ αυτό και η αναγνώριση τέτοιων μορφών στην αγγειογραφία, ένας κατεξοχήν κλάδος της τέχνης που αντανακλά τα κοινωνικά φαινόμενα της εποχής, ήταν αρκετά δύσκολη και σε ορισμένα σημεία όχι με σαφήνεια. Vitruvius, in his attempt to explain why the architect of a temple must follow the laws of symmetry and proportionality, refers to the human body, whose head and limps follow a corresponding system of order of magnitude. These principles and proportions in the formation of the human body are often associated with the ideal of “kalokagathia”, the ideal human character that combines body beauty with moral perfection. The reflection of this traditional thinking is the dominance of beautiful athletic bodies in ancient Greek art, especially in sculpture as well as the social perception as echoed from the ancient written sources, where the ugly man is described as ugly or stupid. Literary tradition and iconography reflect this ambiguous interpretation of the human image. What is the role of disabled and disfigured people in this world? It becomes clear from the definition of the World Health Organization that disability is not a simple health problem. It is a complex phenomenon that reflects the interaction between the characteristics of a person's body and the social characteristics of the community in which he lives. Overcoming the difficulties faced by people with disabilities requires interventions to remove environmental and social barriers. However, applying the modern definition to the ancient world is a major challenge for the study of disabilities. The scope of this research is the detection of the iconographic motifs associated with disability and malformation in ancient Greek vase painting and the interpretation of the role and operation of these individuals in the society. Since the beginning of the ancient greek vase painting, such iconographic motifs have been identified reflecting various myths of the Greek mythology, while at the same time presenting important medical features of specific diseases or malformations. Through a catalog of approximately 300 vases, covering the chronological range of Greek vase painting, the current research separates its findings from the physical and aesthetic limitations with the corresponding iconographic subcategories. The multitude of iconographic motifs confirms the initial assumption that the degree of disability in the ancient world was high, as evidenced by the various literal, epigraphic, archaeological and skeletal elements. However, there are no safe indications that people with physical or mental disabilities in the ancient Greek world were recognized as a separate social category, as is the case today. That's why the recognition of such human forms in ancient greek vase painting, a major category of art that reflects the social phenomena of the time, was quite difficult and in some places not clear enough.

Η διπλωματική μου εργασία επιχειρεί την ψηλάφηση όψεων του δημοσίου διαλόγου, όπως διαφαίνονται στον Τύπο κατά το χρονικό διάστημα προς και κατά την διάρκεια της διεξαγωγής της δίκης των πρωταιτίων του πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη 1967. Η έρευνα πραγματοποιείται με άξονες τον όρο και το πλαίσιο της δημόσιας σφαίρας και τον τρόπο που συγκροτείται μια δημόσια συζήτηση πάνω σε ένα δικαστικό – πολιτικό γεγονός. Επίσης, χρησιμοποιήθηκαν εργαλεία από το θεωρητικό - μεθοδολογικό οπλοστάσιο των σπουδών μεταβατικής δικαιοσύνης. Η μελέτη βασίζεται στην εξέταση τριών εντύπων ( Αυγή, Καθημερινή, Νέα) . Τα έντυπα μοιράζονται την αγωνία και την επιθυμία να διεξαχθεί η δίκη το αμεσότερο δυνατό , το κάθε ένα εκκινώντας από διαφορετικά σημεία και εστιάζοντας αλλού. Διαφαίνεται έτσι και ένα διαφορετικό επίπεδο αιτημάτων, κριτικής, ερμηνείας και ανάλυσης των εξελίξεων. Ερωτήματα, τα οποία διαπερνούν την ερευνητική εργασία, αφορούν τον ρόλο του δημοσιογράφου και των μέσων ενημέρωσης στην διαμόρφωση του δημοσίου διαλόγου σε σχέση και με ζητήματα δικαιοσύνης αλλά και στον τρόπο και τα σημεία στα οποία αποτυπώνονται ή αντανακλώνται αντιδράσεις, εκφράσεις, απόψεις διαφορετικών τμημάτων του πληθυσμού και κοινωνικών και πολιτικών κατηγοριών. Σε ένα χρονικό διάστημα ιδιαίτερα πυκνό από διεργασίες και εξελίξεις, οι οποίες διαγράφονται στο ευρύτερο πεδίο του πολιτικού, η εργασία μελετά τον απόηχο και το τμήμα του δημοσίου διαλόγου που συναντάται στα φύλλα των εφημερίδων, καθώς και το ρόλο που φιλοδοξεί να διαδραματίσει ο Τύπος στο επίπεδο της δημόσιας σφαίρας. Τα τρία έντυπα μελετώνται για το διάστημα από τον Απρίλιο του 1975 έως και τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Στο πέρας αυτών των μηνών σημειώνονται συνέχειες στην κάλυψη της υπόθεσης στον Τύπο αλλά και αρκετές τομές και κορυφώσεις, ο χαρακτήρας και ο ρόλος των οποίων γίνεται απόπειρα να αξιολογηθεί και να ερμηνευθεί. Μέρος της υπόθεσης εργασίας τίθεται επομένως, μέσω μιας τακτικής και αναλυτικής μελέτης του Τύπου της χρονικής περιόδου και με μια συνολική οπτική ανάγνωσης και κατανόησης, το να μπορέσουν να αποτυπωθούν ορισμένα συμπεράσματα για την συγκρότηση και την στοιχειοθέτηση μιας δημόσιας συζήτησης που εκκινά από ένα σημαντικό δικαστικό γεγονός, αφορά τα πολιτικά και κοινωνικά τεκταινόμενα ως κομμάτι τους και είναι μέρος της υπόθεσης της πολιτειακής και πολιτικής μετάβασης στην ελληνική περίπτωση. My thesis attempts to grasp aspects of the public debate, as they appeared in the press in the period leading up to and during the trial of the first perpetrators of the coup of 21 April 1967. The research is carried out with the term and context of the public sphere and the way a public debate on a judicial-political event is constituted as its axes. Also, tools from the theoretical - methodological arsenal of transitional justice studies were used. The study is based on the examination of three newspapers ( Avgi, Kathimerini, Nea) . The publications share the anxiety and the desire to conduct the trial as directly as possible , each starting from different points and focusing elsewhere. A different level of demands, criticism, interpretation and analysis of developments is thus evident. Questions, which permeate the research paper, concern the role of the journalist and the media in shaping the public debate in relation to and on issues of justice, but also the way and the points in which reactions, expressions, opinions of different segments of the population and social and political categories are reflected or mirrored. In a period of time particularly dense with processes and developments, which are outlined in the broader field of the political, the paper studies the echo and the part of the public debate that is found in the newspapers' pages, as well as the role that the press aspires to play at the level of the public sphere. The three newspapers are studied for the period from April 1975 to September of the same year. In the course of these months there are continuities in the press coverage of the case, but also several intersections and climaxes, the character and role of which an attempt is made to evaluate and interpret. Part of the hypothesis of the thesis is therefore, through a regular and analytical study of the press of the period and with an overall perspective of reading and understanding, to be able to draw some conclusions about the constitution and substantiation of a public debate that starts from an important judicial event, concerns political and social events as part of it and as a part of the case of the political and political transition in the Greek case.