• Open Access close
• Closed Access close
• Restricted close
• Digital Humanities and Cultural Her... close
• GOTRIPLE - Social Sciences and Huma... close

In 1955 begon deze man aan zijn officiersopleiding aan het Koninklijk Instituut voor de Marine (KIM). In 1960 werd hij met de gehele bemanning van de Hr.Ms. de Kortenaer ingezet om hulp te verlenen na de aardbeving te Agadir, Marokko. In september van datzelfde jaar kwam hij aan te Nieuw Guinea. Het dagelijks leven aan boord van De Kortenaer komt aan de orde, alsmede de spanning rond het kat en muisspel dat Nederland en Indonesië speelden langs de kust van Nieuw Guinea in die tijd. Tenslotte geeft deze officier zijn persoonlijke visie op de politieke verantwoordelijkheid voor militaire missies in het algemeen.

Beroepsofficier. Als EU monitor in wit pak uitgezonden naar Bosnië. Hier voelde hij zich meer hulpverlener dan militair. Hij vertelt uitvoerig over zijn neutraliteit en contacten met de diverse partijen in het lokale conflict. Uiteindelijk wordt hij verliefd op zijn Kroatische tolk waarmee hij later getrouwd is. Na zijn eerste uitzending is hij zich gaan specialiseren in Civil & Military Cooperation, CIMIC, en zijn volgende drie uitzending stonden in het teken van dit concept. Hij licht de CIMIC-doctrine uitgebreid toe.

Kind van Indo-Europese ouders. Vader was buurjongen van Soekarno. Vader als KNIL-militair, krijgsgevangen in WO2 en als oorlogsslachtoffer behandeld bij Centrum ’40-‘45. Oorlog had invloed op gezinsleven. In 1974 opgekomen voor dienstplicht bij KLu en gewerkt met raketten in Duitsland. Na KMS beroepsonderofficiersopleiding geplaatst bij artillerie en ook hier gewerkt met (kern)raketten. Na ziekte werkzaam in administratieve functies. Betrokken bij onderzoek naar dienstongevallen en bedrijfsveiligheid. Heeft kennis van ernstige ongevallen met mijnen. Heeft via familielid kennis van gevoelige zaken omtrent Decembermoorden Suriname. Oom was betrokken bij mogelijke coup tegen Soekarno.

Na een rommelig verlopen opwerkfase werd deze persoon in 1999 als soldaat in 11 AFDRA uitgezonden naar Kosovo, in het kader van KFOR. De samenwerking met een Duitse eenheid verliep prima. Hij draaide veel wachtdiensten, onder meer bij massagraven. Daarnaast verhaalt hij onder meer over de contacten met de lokale bevolking, de sfeer in zijn groep, contact met het thuisfront, de lange werkdagen en de primitieve leefomstandigheden in het missiegebied. In 2000 ging hij de dienst uit, en is actief geworden als jonge veteraan.

Deze man wist al jong wat hij wilde worden: militair. Samen met zijn beste vriend doorliep hij het Oriëntatiejaar van de Koninklijke Landmacht en in 2006 werden ze allebei uitgezonden naar Uruzgan. Zijn taak zou zijn bij de pantsergenie naar IED's te zoeken. Hij vertelt over Kamp Holland in Tarin Kowt, over de patrouilles waaraan hij deelnam en eindigt met het bloedstollende verslag van een zware hinderlaag waarin hij met een groep commando's terecht is gekomen. Het is haast een wonder dat deze man dit vuurgevecht - waarin zwaar geschut werd gebruikt - heeft overleefd. Hij zegt over zijn vertrek bij defensie na Uruzgan: de engeltjes waren op. Hij is trots op zijn militaire inzet. Het zal altijd een bijzondere plaats in blijven nemen in zijn herinnering, vertelt hij.

Hier is een geestelijk verzorger van het Korps Mariniers aan het woord, die van mening is dat militairen terug moeten kunnen vallen op de geestelijk verzorgers van defensie, ook als ze defensie allang verlaten hebben. Deze man is er voor de mariniers, hij probeert zoveel mogelijk mee te gaan met de zware bergtrainingen en patrouilles aan het front. In dit eerste gesprek vertelt hij over zijn UNMEE-uitzending naar Eritrea. In het kader van zijn functie ligt er een embargo op dit interview.